- VIMEN
- VIMENex vico vel vincio, quasi Vincimen, olim, cannabis usu nondum cognitô, funibus contexendis inserviebat. Inde est apud Calpurnium, Eclog. 3.Quod si dura times etiam nunc verbera Phylli,Tradimus ecce manus, licet illae Vimine tortôScilice, et lenta post tergum vite domentur.Homerus, Il. λ. v. 105.— Δίδῃ μόχοισι λύγοισι.Vide quoque Theocritum, Idyll. 1. Car. Paschalium, Coronar. l. 1. c. 13. et 14. ubi de vinculis coronarum, et Meursium, Not. in Lycophr. Est nempe Vimen virgultum viendo aptum: e quo praeter ca, quae vulgo indeconfiunt, calathos, crates, alia, scuta Spartacô et copiis eius contexta, coriôque tecta, memorantur Frontino, l. 1. c. 7. ex. 6. Vimineam caveam perdicis venatoris, habes supra, ubi de eo: Vimincarum navium meminit Solinus, c. 22. ubi de Britannis, Navigant autem vimineis alveis. Quas vitiles vocat Plin. l. 7. c. 56. Sed vitile latius patet, vimineum autem id solum, quod e vimine textum est. Salmas. ad Solin. p. 245. Buticulas vitreas vimine circumtexto muniri solitas habes supra in Phleos. Immani magnitudine simulacra ex viminibus contexta, quibus inclusi homines, succensô igne, exanimarentur, habuisse veteres Gallos, legas apud Caesarem, de Bello Gall. l. 6. c. 15. ubi de ἀνθρωποθυσίᾳ eotum etc. Alium viminis usum indigitat Aldhlmus, de Virgin. Prosa, cum virgulis et nodosis viminibus caederetur. Et versu,— et geminas vernanti vimine virgas.Scilicet sceptrinae virgae, et sceptrinum vimen, ut idem alibi vocat, eôdem fine inserviit, quô sceptrum ferulae memoratum Ausonio etc. Vide Io. Frid. GRONOV. Observat. in Scriptor. Eccl. c. 15. ut et in vocibus Crates, Gerrae. Viminalis et Vimineus, inprimis vero supra ubi de Sinensium mirabili vimine, quod rota Lusitanis, incolis Teng appellari diximus. Ut verbum addam de usu Viminis sacro, ῥιπίδιον, seu canistrum vimineum, in quo S. Eucharistia reposita, occurrit in Liturgia S. Basilii, ὁ διακονος ἀπιτίθησι τα ῥιπίυιον, Diaconus reponit sportam: apud Hieronym. Ep. ad Rusticum Mon. Nihil illô ditius, qui corpus Domini canistro vimineô — portat etc. in cuiusmodi sportis panis mysticus ad aegros deferebatur, uti hodie in pyxide argentea deaurata. Habuisse autem ῥιπίδια illa formam Cherubinorum, cum 6. alis, discimus ex Hist. Concil. Florent. sect. 3. c. 17. Sed et ῥιπίδια cartalii fuêre seu cophini, in quos componebant sacram supellectilem, cum a mensa in Sacratium referenda esset, Chron. Alexandrinum ad annum Heraclii 14. Olymp. 351. Nempe ῥιπὶς vas εν ῥίπου, e vimine, unde ῥιπίδιον. Alia notio vocis, in Liturgia Iacobi, Constit. Apost. l. 8. c. 12. ubi muscarium notat, in Liturgia, usurpari solitum, vide Cl. Suicerum, Thes. Eccl. voce Ρ῾ιπίδιον.
Hofmann J. Lexicon universale. 1698.